Olmuyor bazen.

Hiç oldu mu onu da bilmiyorum aslında. Hep dört üzerinde dörtlük bir hayatı yakalamaya çalışarak sağa sola koşuyorum arabaların önüne filan atlıyorum durun bir durun bir konuşalım diyorum. Neden hep bir taraf eksik insan yetemez mi her şeye yoksa önümüze konulan tabakta porsiyonlar mı midemize giremeyecek kadar büyük ayakla yorganın ilişkisi vardır hani iyi de ben ayaklar dışarıda uyumayı seviyorum diyelim o zaman ne olacak ?
Sevdiklerime daha fazla özen göstereyim diyorum mesela. Sevmeyi iyi bilirim hayatıma giren çıkana da karışan olamaz da yine de bir yerlerde ya fazlaca sokulmuş bir çark var işte o çatlıyor. Dönmüyor abi hepsi aynı anda aynı güzellikte dönmüyor tam ufaklardan başlim yavaş yavaş büyüklere de sıra gelir diyorum. Bir bakıyorum ki sıra büyüklere geldiğinde küçük olanlar büyüklerin sağını solunu kırmış. Durduyorum bir an için zamanı ve başlıyorum büyükleri tamire bu sırada durmaktan  sıkılan küçükler durdukları yerde durmuyorlar başka hayatların akışını çiziyorlar. 

Herkes kendine iyi baksa bu dediğimin sağlıkla alakası yok ya da ne bilim bir aynada kendine bakmayla da alakası ben kimim ne istiyorum bu adamı niye darlıyorum dese belki de bunlar hiç olmayacak ama yinede olmuyor işte.